Barlia robertiana, Himantoglossum robertianum

Ανήκει στην οικογένεια  Orchidaceae

                          

                           Η Barlia robertiana ή αλλιώς Γιγαντοορχιδέα, είναι μία από τις πρώτες αυτοφυής ορχιδέες της περιοχής μας που ανθίζουν αρχές Φλεβάρη. 

Το όνομά της εδόθη προς τιμήν του Γάλλου Βοτανολόγου  Nicolas Gaspart Robert

                          Από τον Δεκέμβρη τα πρώτα φύλλα μικρά στην αρχή  ξεπροβάλλουν από το χώμα, και μετά από δύο μήνες η εξέλιξή του ολοκληρώνετε  με την πλήρη άνθιση.

Το ύψος του φυτού μπορεί και να ξεπεράσει τα πενήντα εκατοστά.

                                    Τα φύλλα της στο τέλος πολύ μεγάλα ίσως από τα μεγαλύτερα από τις άλλες ορχιδέες με χρώμα ανοικτό πράσινο, λεία με κατά μήκος γραμμώσεις.

Το άνθος είναι στην κορυφή του βλαστού συνήθως σαν  κυλινδρικός  βότρυς , και η διαδικασία της άνθισης ξεκινά από κάτω προς τά άνω.

Τά άνθη  μπορεί να βρεθούν  σε διαφορετικά χρώματα που κυμαίνονται από λευκό έως κόκκινο με στίγματα.

Το χείλος του είναι τρίλοβο κυματιστό και σχισμένος ο μεσαίος λοβός.

                                   Αυτή την όμορφη και αρωματική, αυτοφυή ορχιδέα την βρίσκουμε στο φυσικό περιβάλλον της σε φρυγανότοπους και βραχώδεις τοποθεσίες στους λόφους Μπαθίστα και Περατή έως το βουνό Μερέντα.

                         Είναι ένα είδος που προστατεύεται από  νομοθεσία και απαγορεύεται η εκρίζωση της για φύτεμα σέ κήπους, όπως και το κόψιμο του άνθους σε μπουκέτα.

Καλύτερα να θαυμάζει κανείς τα δώρα της φύσης  στό φυσικό περιβάλλον ανάπτυξής των, απο το να γινόμαστε αιτία αφανισμού των ειδών.

Lactuca tuberosa, Steptorhamphus tuberosus, Στεπτόραμφος ο κονδυλώδης

                                 Περιδιαβαίνοντας τήν άνοιξη τις απόκρημνες βραχώδεις πλαγιές  του λόφου Περατή, θα συναντήσουμε αυτό το μικρό αλλά και διαφορετικό φυτό στην εμφάνιση του.

Ανήκει στην οικογένεια Asteraceae.

                               Είναι ετήσιο φυτό και αποτελείται, από τα πράσινα πτεροσχιδή φύλλα, όπως του ζοχού, τον βλαστό που μπορεί να φέρει διακλαδώσεις, και τα κεφάλια στις απολήξεις του βλαστού.

                                   Ο Βλαστός εξωτερικά έχει χρώμα από πράσινο έως πράσινο μελανό, με γερό και λείο υμένα και εσωτερικά με πολλούς χυμούς σαν γάλα.

                Τά άνθη είναι πανέμορφα με ένα απαλό χρώμα  κίτρινου, που συνήθως η διάρκειά τους είναι μικρότερο της μέρας, τά οποία κλείνουν  στη κεφαλή του βλαστού με τα  εξωτερικά φυτικά βράκτια.

                                   Η κεφαλή σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανοίγει και εμφανίζονται δεκάδες σπόροι, σε κυκλικό σχήμα όπως του ραδικιού, περιμένοντας τον αέρα , να τα σκορπίσει  και να προσγειώσει σαν  μικροσκοπικά  αερόστατα, που κάποια από αυτά θα ξαναδώσουν νέα φυτά την επόμενη περίοδο.

Το ύψος  του δεν υπερβαίνει τα είκοσι εκατοστά

Ferula communis

                               Κατά τόπους υπάρχουν  ονομασίες, όπως:  Νάρθηκας, Αρτυκας, Φέρουλα η κοινή. Είναι ένα είδος της  οικογένειας  Apiaceae.

Ένα ακόμη φυτό που το συναντάμε σε παραθαλάσσιες τοποθεσίες στη Χαμολιά, και στο ακρωτήρι του λιμανιού.

                              Είναι πολυετές, το φύλλωμά του  φουντωτό εντυπωσιακό, απλώνει τα φύλλα του από τα μέσα Δεκέμβρη, τα οποία είναι πολύ λεπτά, γραμμοειδή και πολύ σχισμένα.

                          Τα άνθη κιτρινοπράσινα πολλά, αποτελούν ένα σύνολο από ακτινωτά με μικροσκοπικά  ανθίδια, τον Απρίλη και Ιούνη, το φουντωτό φύλλωμα παραχωρεί τη θέση του στο φανταχτερό και πλούσιο άνθος

.

                      Ο βλαστός  του επίσης μπορεί να φθάσει και τα δύο μέτρα, και όταν ξηραθεί είναι  αρκετά ελαφρύς.

Ο Νάρθηκας είναι ένα φυτό αρωματικό, φαρμακευτικό αλλά και δηλητηριώδης.

                  Είναι από τα πλέον γνωστά φυτά από την αρχαιότητα, το οποίο χρησίμευε σε πολλά,       για τα κατάγματα των άκρων ως νάρθηκας, για αυτό πήρε και το όνομα ως φυτό. Επίσης για την κατασκευή μικρό επίπλων και άλλων εργαλείων.

Το εσωτερικό του βλαστού επειδή σιγά καίγεται, χωρίς να καεί ο εξωτερικός υμένας, χρησιμοποιούνταν σε τελετές, και με αυτό κατασκεύαζαν του θυρσούς

Κατά την μυθολογία μέσω του βλαστού της Φέρουλας  μεταφέρθηκε η φωτιά στους ανθρώπους από τους Θεούς.

Άλωστε οι πληροφορίες για τα ανωτέρω υπάρχουν και είναι αρκετές, και πολύ διαδεδομένες.

                 Η αξία  όμως στη σημερινή εποχή είναι ο σεβασμός της υπάρχουσας, και παράλληλης με εμάς φύσης, ώστε να  είναι δυνατό η διατήρηση  και συνέχιση των ειδών και στις επόμενες γενιές.

Centaurea raphanina subsp mixta

Ανήκει στην οικογένεια compositae

                      Ένα ακόμη φυτό των βράχων, ενδημικό της χώρας μας, πολυπληθές με πολύ καλή παρουσία στις σχισμές των ασβεστόλιθων στους γύρω λόφους.

 Η ονομασία των πολύ πιθανόν να προέρχεται από το ραπανάκι.

Αρχές του χειμώνα το φυτό αρχίζει νέο κύκλο.

                                            Νέα φύλλα ξεπροβάλλουν, τα οποία είναι αρκετά λεία,  το δε σχήμα του κάθε φύλλου θυμίζει κάτι από το ραδίκι. Είναι πολύ σχιστά με ανοιχτό έως πολύ πράσινο χρώμα.

Όλα μαζί σχηματίζουν ρόδακα, και βγαίνουν κυκλικά εκεί που στο τέλος θα ξεπροβάλλει η κεφαλής της κενταύριας.

                      Σιγά - σιγά μέχρι τα μέσα της άνοιξης, εμφανίζεται και το κεφάλι του αγκαθερού άνθους, εντυπωσιακό στο τέλος με τις λευκορόδινες  τρίχες .

Το κεφάλι της κενταύριας  βρίσκεται συνήθως σε μακρύ μίσχο, μπορεί έως και δέκα εκατοστά.